Sanne Roemen - Door mijn filters - Editie #400
2024: een interrail trip van een maand. Een project van vier jaar afgesloten en een nieuwe baan opgepakt. Een nieuwe schilderdocente die mij anders leert kijken. Een nuchter jaar. Het tweede groeiseizoen in mijn achtertuin en vlak voor kerst ook mn voortuintje aangelegd. EINDELIJK lampen aan mijn muren, dus die loshangende draadjes die ik eigenlijk al niet eens meer zag, zijn uit beeld. Een legendarische afterparty met diverse metalmuzikanten in de lobby van een vrij volks hotel. Heel veel goede gesprekken met dierbaren. Heel veel alleentijd. Veel zuurdesembroden gebakken.
Twee boeken:
Ik las en luisterde 44 boeken. Ik moet bekennen, de tijd dat ik bij de strot gegrepen werd door een boek, het niet weg kon leggen, ervan droomde, me in de rij bij de supermarkt ineens afvroeg hoe het met de hoofdpersoon ging, die tijd is denk ik voorbij. Mijn tot een krent verschrompelde concentratieboog spant zich niet meer om een twaalfdelige science fiction serie heen. Ligt het aan mij of aan wat er geschreven wordt? Ik weet het niet. TWEE boeken maakten indruk op mij dit jaar.
Deze van Petra Moes: de kunst van nuchter leven
Dertien jaar geleden stopte ik met roken terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet van plan was. Maar ik voelde de sociale druk. Ging uit dwarsheid naar een workshop van één dag, om te laten zien dat ik een verstokte roker was en dat niets mij ervan af kon brengen. En aan het eind van de dag dacht ik "ik kan deze peuk net zo goed niet op steken, zelf weten". Daarna nooit meer een sigaret aangeraakt en er ook geen seconde naar verlangd.
Het boek van Petra deed hetzelfde met mij, maar dan voor alcohol. 2024 was voor mij een alcoholvrij jaar. Sommige mensen vragen me: "Was het dan zo erg? Dronk je dan zo veel?". Mijn wedervraag is: moet het erg zijn, moet je veel drinken om te besluiten om niet meer te drinken? Los van hoeveelheden of frequentie, ik heb al eens eerder ervaren hoe goedkoop en fris het leven is zonder. Het leek me wel de moeite waard om dat weer eens te voelen. Vooral omdat de menopauze mijn tolerantie voor heel veel zaken, waaronder alcohol, tot een diepte punt heeft gebracht.
En deze van Honorée Fanonne Jeffers: The love songs of W.E.B. Du Bois
Las ik op interrail. Een indrukwekkend verhaal over een verschillende generaties van een een zwarte familie in de VS.
Kadish Morris
Twee films:
Een docu: Anne zoekt vrienden
Een serie: Het geheim van de meester
Hier lik ik mijn vingers bij af. Als een stel detectives pluist dit team uit hoe een schilderij van een hollandse meester is gemaakt.
En nu moedig voorwaarts?
Ik ben diep dankbaar voor mijn uiterst geprivilegieerde bestaan in een wereld die behoorlijk in de fik staat. Genocide, ecocide, oorlog, conflict. Dictators en miljardairs dansen op de vulkaan. Ik zie wel wat 2025 brengt, doe mijn best om daar waar ik kan positieve impact te hebben en neem me voor vooral oog te houden voor het kleine en fijne dicht bij. En koop regelmatig een simkaart voor Gaza. Zodat de mensen daar in verbinding kunnen blijven met de rest van de wereld en de verhalen hun plek naar ons weten te vinden.
