Sanne Roemen - Door mijn filters - Editie #302

Over boos. Over Musk. Over warmtepompen. Ok doei.

Ik had nog niet eerder zoveel reacties op mijn nieuwsbrief als vorige keer. Ze waren bedoeld om me te steunen, omdat ik vertelde dat ik wel eens als te activistisch ervaren word. Ze kwamen allemaal van vrouwen. Of dat significant is weet ik niet.

Te activistisch gevonden worden komt vaak van (witte) mannen. Het is een manier om, in plaats van naar (de kritiek op) het eigen gedrag te kijken, de boodschapper de mond te snoeren. En het werkt best goed. Want al snel gaat het gesprek over het al dan niet te activistisch zijn, en niet meer over waar het om begonnen was.

Daarnaast mogen vooral vrouwen niet boos zijn. We moeten lief, zacht, mild, gezellig, aardig, vrolijk, rustig zijn. Als we boos zijn, laten we onze Kali kracht zien. Destructie en creatie, verwoesting en bescherming. Da’s natuurlijk eng als je veel te verliezen hebt.

Anyway. Het is een interessante energie om je eens in te verdiepen. En ik blijf inderdaad gewoon lekker doorzeuren over plaats maken voor mensen die het minder hebben.

Waarom dat eng is? Ongeleid projectiel heeft nogal explosieve meningen soms, en een hele sterke schare volgers die daar als dolle honden achteraan lopen.

Mijn gasloze huis staat als voorbeeldhuis op de website van de duurzame huizenroute. Laatst had ik iemand over de vloer die wilde kijken en vooral horen hoeveel lawaai een warmtepomp maakt. Dan heb je aan die van mij weinig, want die gaat de grond in, dus die maakt vrijwel geen geluid. De pompen waarvan men zich zorgen maakt over het geluid, zijn lucht-warmte pompen. Maar die dingen worden snel steeds stiller. In Blikopener Radio was laatst iemand te gast die daar verstand van heeft. Luister maar.