Ik had nog niet eerder zoveel reacties op mijn nieuwsbrief als vorige keer. Ze waren bedoeld om me te steunen, omdat ik vertelde dat ik wel eens als te activistisch ervaren word. Ze kwamen allemaal van vrouwen. Of dat significant is weet ik niet.
Te activistisch gevonden worden komt vaak van (witte) mannen. Het is een manier om, in plaats van naar (de kritiek op) het eigen gedrag te kijken, de boodschapper de mond te snoeren. En het werkt best goed. Want al snel gaat het gesprek over het al dan niet te activistisch zijn, en niet meer over waar het om begonnen was.
Daarnaast mogen vooral vrouwen niet boos zijn. We moeten lief, zacht, mild, gezellig, aardig, vrolijk, rustig zijn. Als we boos zijn, laten we onze Kali kracht zien. Destructie en creatie, verwoesting en bescherming. Da’s natuurlijk eng als je veel te verliezen hebt.
Anyway. Het is een interessante energie om je eens in te verdiepen. En ik blijf inderdaad gewoon lekker doorzeuren over plaats maken voor mensen die het minder hebben.